Het hotel (lees; motel, ik snap niet waarom ze hier alle motelletjes hotelletjes noemen) was weer prima voor 1 nacht; schoon, magnetron, koelkast, bad voor Jada en een goed bed. Luxe hebben we niet nodig in die donkere uurtjes. De komende 2 dagen zijn dagen waar we extra naar uitgekeken hebben; Yosemite is echt prachtig!

Eerst tanken we bij Paiute Palace Gas Station, direct na het gelijknamige casino aan de linker kant van de weg. Dit is het goedkoopste tankstation in de wijde omgeving, daarover had ik eerder al iets gelezen. Het is van een Indiaan die vroeger van de staat belastingvrij een casino mocht oprichten, omdat ze zijn grond nodig hadden, en dat heeft hem geen windeieren gelegd.

In de eerste instantie hadden we het plan om bij Erik Schat's Bakery wat broodjes te halen, maar we kregen verrassend een ontbijtje in het hotel en besloten dus verder te rijden. De bakkerij is echt een toeristentrekker; we zien hem vanaf de weg al bomvol staan. Het is van origine een Hollandse bakker en zit toevallig bij ons hotel om de hoek aan de hoofdstraat.

Yosemite is nog een uurtje rijden maar de omgeving wordt steeds mooier. Mammoth Lakes is ook erg mooi, maar laten we deze keer links liggen.

Het is augustus en dus is de Tioga Pass, bij de oostingang van Yosemite, open. 8 mijl na de ingang stoppen we zoals gewoonlijk weer bij het Visitor Center. Jada loopt in vol ornaat de heuvel op en wordt door 2 gepensioneerde vrijwilligsters (zie je heel veel in de parken) verwelkomt met een uitbundig; 'Owww, hi cutee!'. Het bekende pinnetje wordt gekocht, Doug verschoont Jada en ik overleg intussen met de Ranger of ik een goede planning heb gemaakt voor de komende 2 dagen, er is hier zoveel te doen en te zien dat we keuzes moeten maken, misschien moeten we 1 ding schrappen maar dat zien we dan wel weer. Hij geeft me nog een handig kaartje mee waar meer informatie over de verschillende hikes op staat.

Lekker met het hoofd uit het raam in de frisse berglucht

Onze eerste stop maken we bij Tenaya lake (15 mijl vanaf de oostingang), wat is het hier prachtig! Er was ons verteld dat het druk zou zijn maar er peddelen enkel 2 jongens met een vlot over het meer.

De temperatuur is heerlijk en we lopen over het strandje naar een plekje waar we ons laken neerleggen om lekker te gaan picknicken. Jada vindt het fantastisch en gooit in haar enthousiasme mijn slipper in het meer. We gaan hem samen ophalen en ondanks dat het water frisjes is vindt ze het ontzettend spannend. Na 5 minuten op mijn arm besluit ze dat ze het zelf ook wel durft en wringt zich van me los. 'Out' (koud), zegt ze, maar het deert haar niet. Ze kijkt Doug ondeugend aan en loopt steeds een klein stukje verder. Uiteindelijk komt ze op het laken zitten, moeten eerst haar voeten schoongemaakt worden (want vieze voeten heeft Jada een hekel aan) en eet ze heerlijk haar boterham met pindakaas.

Na goed een uur zijn we op weg naar Olmsted Point; er staat een Ranger met zijn telescoop waardoor we de mensen zien die de Half Dome beklimmen; het lijkt wel een mierenspoor. We lopen hier een halve mijl omlaag en weer omhoog en hebben aan het eind een mooi uitzicht op deze Half Dome. We staan hier met ons drietjes en dat voelt wel heel groots hoor!

Voor vannacht hebben we een tentje geboekt, ja ja mensen een tent! Maar dan wel een tent IN het park en dat schijn je toch echt te moeten meemaken hier, we zijn zelf ook wel benieuwd! Weken lang heb ik elke dag wel meer dan 10 keer gekeken of er iets vrij kwam; de accommodaties zitten hier vaak al een jaar van tevoren vol. Een week voor we vertrokken had ik eindelijk geluk, er was een Signature Tent vrijgekomen in Camp Curry: dit betekent een houten geraamte met een tentzeil erover heen. Het was er dan wel 1 voor 5 personen maar dat maakte ons niet uit; hadden we lekker wat ruimte.

Onderweg komen we langs het punt Valley View vanwaar je uitkijkt over de vallei, even verderop stoppen we bij Bridalveil Fall;

normaal gesproken staat deze waterval droog in deze tijd maar er is een zware winter geweest met veel sneeuw dat op dit moment nog steeds smelt. Weer hebben we geluk met het weer, het is hier zo'n 30 graden, heerlijk!

In Curry Village gaan we eerst maar inchecken. Wat een kippenhok hier: een stuk of 15 Amerikanen staat met hoge piepstemmen over elkaar heen te ‘praten', ik hoop dat ik snel aan de beurt ben want ik word gek hier! Eindelijk ben ik aan de beurt... Gils: niet te vinden, Mariska: niet te vinden, huh? Ling dan... niet te vinden, Douglas?, ook niet! Ze kijkt nog een keer naar mijn rijbewijs en ziet het ineens: Mariska VAN Gils, dom schaap! Eerst moeten we ik weet niet hoe vaak onze handtekening zetten dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de schade die door beren aan onze spullen kan worden aangericht, spannend! Ik hoop dat we er 1 zien, het liefst direct naast onze tent! Douglas denkt hier anders over! Ik heb het nog niet gezegd of ik zie al een grote beer staan, met een kleintje ernaast: Jada genaamd. Deze grote teddybeer hebben ze er neer gezet om iedereen te laten zien hoe groot ze zijn, Jada schrikt er in elk geval niet van en wil hem een kusje geven.

We kunnen parkeren op de grote parkeerplaats: dit betekent dat we een eind moeten lopen. Er zouden ook nog een paar parkeerplaatsen zijn vlak achter de tenten maar deze staan volgens haar altijd vol, hetgeen voor ons betekent: worth a try! En uiteraard blijkt er nog 1 plekje over te zijn, jippie! Alles moet uit de auto, en dat betekent ALLES! De beren ruiken alles, zelfs een lege piepschuimen koelbox schijnt een bepaalde geur te hebben. Ook tandpasta, water, gel, alles wat ook maar iets ruikt vinden ze interessant. We nemen maar geen risico en slepen alles mee, pfff wat hebben we toch veel spullen zeg, het lijkt wel een volksverhuizing! Voor de tent staat een grote metalen box die ‘BearProof' is, we proppen alles er in en sluiten hem af met een slot dat we voor een tientje konden kopen, want de box is niet ‘PeopleProof', zoals ze dat zo mooi zei. In de tent is een klein kluisje en staat een Queenbed en drie 1-persoonsbedden die we zelf moeten opmaken. Er is genoeg ruimte voor Jada's campingbedje.

Camp Curry is ideaal gelegen in Curry Village. We zitten midden in het bos, maar hoeven maar een paar minuutjes te lopen om bij de restaurantjes te komen. Ook de opstapplaats voor de shuttlebus is dichtbij. In de zomer is het altijd erg druk hier en rijden er door het hele park shuttlebussen waar je gratis op en af kunt stappen. Wij nemen de bus naar het begin van de Mist Trail; dit is een lange route die wij niet helemaal lopen. Hij is best steil en veel mensen lopen net als wij tot aan de voet van de Vernall Fall.

Mooi om te zien hoe het water met al het geweld op de rotsen klettert. Jada heeft geluk, een vrouwtje lapt de regels aan haar laars en voert de eekhoorntjes stiekem nootjes; er zitten er dus wel 10 bij elkaar en Jada kan er zo tussen staan zonder dat ze weg gaan, dit vindt ze natuurlijk fantastisch! Op de terugweg komen we een meisje tegen dat mank loopt, ze wordt van top tot teen gescand door Jada's röntgenogen en tot aan de bus loopt onze copycat ook zo...pfff, ik heb eens gehoord dat er vroeger een klein jongetje was dat dat ook deed! Hoe kan dat in vredesnaam in je genen zitten?

De shuttlebus brengt ons terug naar Curry Village, er staat al een kleine rij bij de douches en we besluiten om eerst wat te eten, we hebben ook aardig trek gekregen na al die inspanning.

Wanneer we terug komen is de rij verdwenen en pakken we onze spullen om te gaan douchen. Douglas zegt dat hij nog nooit iemand met zoveel spullen naar een douchegebouw op de camping heeft zien lopen; ik vraag mij af of hij al wel een gekampeerd heeft!....

De douches zijn allemaal bezet en Jada en ik moeten even wachten; wat een gehannes allemaal, ik zie steeds een paar billen tegen het douchescherm aan drukken. Ik heb de tijd om een beetje rond te kijken en echt schoon is het hier niet, ik ben blij dat we onze slippers aan hebben.

In de douche staat een klein krukje waar ik onze plastictas op leg. Jada vindt het grappig om hem er gelijk af te slaan, vervolgens liggen haar pyjama en romper in de vieze drab op de vloer en rollen mijn oorbellen net in dat ene plasje waar haren in liggen.....

Het kost even wat moeite om Jada letterlijk staande te houden, want ze wil steeds gaan zitten, maar even later zijn we dan allebei gewassen. Ik zet Jada nog even met de voeten in de wasbak (wat blijkbaar vreemd lijkt ze zijn want iedereen staart me aan (and I don't give a f*ck) ) om ervoor te zorgen dat zij in ieder geval echt helemaal schoon is. Wanneer we terug lopen naar de tent kom ik erachter dat wij echt een stel onwetende debielen zijn; iedereen heeft zo'n mooi lichtje op het hoofd waarvan ik dacht dat alleen mijnwerkers die gebruiken en wij lopen als enige in het pikkedonker op mijn ingebouwde navigatiesysteem op zoek naar onze tent. Eenmaal aangekomen zit Doug al klaar met de videocamera, blijkbaar was dit avontuur voorspelbaar. Hij dirigeert me snel de deur dicht te doen om de muggen buiten te houden, uiteindelijk ben IK degene met 3 mega dikke muggenbulten.

Nu is het Doug's beurt om te gaan douchen. Op het douchen na vind ik het wel leuk zo'n nachtje in een tent en zeker zo midden in het bos, heel avontuurlijk hoor, ik hoop alleen niet dat ik moet plassen vannacht. Voor Doug terug is liggen Jada en ik al in elkaars armen in een diepe slaap.

PS. We zijn speciaal naar Starbucks gegaan om dit berichtje te kunnen plaatsen voor de ongeduldigen onder ons, we hebben hier nl geen internet. haha