Om 6 uur werden we wakker na heerlijk geslapen te hebben, volledig uitgerust en bijgetakt. Doordat we gisteren een lang stuk gereden hebben zijn we al dicht bij de Grand Canyon zodat we lekker veel tijd hebben in het prachtige Sedona, City of the Red Rocks. Eerst brengen we een bezoekje aan het Visitor's Centre zodat we geen hoogtepunt zullen missen. Hier hebben we gelijk de America the Beautiful Pass gekocht zodat we bij de grote parken niet in de rij hoeven. Voor $80 krijg je een pasje waarmee je een jaar lang toegang hebt tot de nationale parken. Wanneer je 3 of 4 parken bezoekt heb je hem er al uit. Wij zullen tijdens deze reis 7 0f 8 parken bezoeken dus het levert ons flink wat voordeel op. De Ranger vertelt Douglas uitgebreid wat er allemaal te doen is en draaft volledig door in zijn enthousiasme, waardoor Jada alle tijd heeft om alle folders uit de vakken te trekken en mama haar vrolijk volgt om ze weer terug te doen. De Ranger vindt het zooo knap dat ze zo geduldig is dat hij haar een I Love Sedona button opspelt. Vol trots en met grote ogen laat ze het allemaal gebeuren. Na al die informatie zijn we wel toe aan een bak koffie in Starbucks®, en dus gaan we een deurtje verder. Zo, dat heeft goed gedaan!

We hebben het geluk dat het vandaag mooi weer is; dat schijnt de dagen ervoor anders te zijn geweest. Al seerste rijden we naar de Chapel of the Holy Cross: wat ongelooflijk indrukwekkend! Dit kerkje ligt tegen de rotsen aan, het is er eigenlijk half ingebouwd, en de wand achter het altaar bestaat uit 1 grote glasplaat vanwaar je uitkijkt over bekende rotsen als de Bell Rock. Het klinkt vast heel vreemd uit mijn mond maar je voelt je daar echt 1 met de natuur, heel rustgevend; de perfecte plek voor een kapel.

Vervolgens reden we door naar Telaquepaque aan de Airport Rd waar je een prachtig breed uitzicht hebt over heel Sedona. Cresent Moon Recreation Area schijnt een prachtige omgeving te zijn om te picknicken, maar met het ontbijt net achter de kiezen besluiten we deze plek te bewaren voor een volgende keer. Sedona is een erg leuk stadje dat ons volkomen verrast. Ik had deze plek opgenomen in de route omdat het qua ligging de meest ideale was, maar hier kun je je heel goed een paar dagen vermaken en mag je zeker niet missen tijdens een reis door ZuidWest VS.

We vervolgen onze reis naar de Grand Canyon, wanneer we net een paar mijl buiten Sedona door de bossen rijden en compleet verrast worden door een fantastische natuur. De Oak Creek loopt dwars door het bos en is op sommige plekken zo ondiep dat we besluiten de auto aan de kant te zetten, Jada in de babydrager hijsen en heerlijk een stukje door de kraakheldere beek wandelen. Het water is erg koud maar dat is juist wel lekker. Jada begint weer te gillen van plezier. We doen haar de waterschoentjes aan en ze loopt een klein stukje met ons mee;

diepte inschatten is voor haar natuurlijk nog heel moeilijk waardoor ze een plons maakt; ze giert het uit! Stoer vrouwtje hoor! Wat heeft ze een plezier!

Iets verder op is het Coconino National Forest waar je de auto kunt parkeren en van alles kunt doen zoals hiken, fietsen, picknicken, vissen of gewoon lekker rustig de beek in kunt.

Als we nog een keer terug gaan naar deze plek dan ga is beslist mijn best doen om een plaatsje te krijgen in het Forest Houses Resort; deze ligt aan de Oak Creek midden in het bos en het ruikt er heerlijk naar Kerstmis! Nou ja, de dennenbomen die er bij horen dan.

In de auto valt Jada lekker in slaap. Net voor de Grand Canyon, in Williams, wordt ze wakker. Ik kan me herinneren dat ik 11 jaar geleden met mijn Irene en mijn ouders gegeten heb bij Rod's Steakhouse, Doug en ik besluiten om hier maar te gaan lunchen, oftewel voor een volle maaltijd te gaan, dan eten we vanavond wel iets lichts.

De papieren menukaarten zijn in de vorm van een stier en Jada boehhoet er flink op los. Uiteraard overleeft de menukaart het niet en zo heeft ze binnen 5 minuten 2 koeien! De ober komt ons vertellen dat ze erg prijzig zijn; laat ik er nou net 1 in mijn tas hebben gestopt voor in het plakboek, oeps! Nou ja, ik haal hem er nu ook niet meer uit, we geven hem wel een goede tip (als hij aardig blijft in elk geval).

Even later staan we vlak voor de ingang van de Grand Canyon; ineens ontstaat er plots een lange file. Een onrustige hamburger-eter , compleet met cowboyhoed, stapt zijn auto uit en loopt naar voren. Even later komt hij terug en vertelt in howdie-amerikaans aan elke auto die hij passeert (en alle auto's achter hem) dat de Vice-President, who-ever that may be, naar het vliegveld gaat en daarom alles is afgezet. Och och wat voelt deze beste man zich belangrijk!! Toch vind ik het stiekem wel fijn te weten waarom we stil staan. In de tussentijd typ ik verder...

We beginnen weer te rijden en nog geen 3 minuten later zijn we aangekomen bij ons hotel Best Western Squire Inn Grand Canyon. Het ziet er allemaal fantastisch uit. Niets bleek minder waar: op onze kamer stond een double-bed, ik dacht; dat is vast een europees tweepersoonsbed, nou niet dus! Een double-bed is een twijfelaar. Kon ook niet anders want de kamer was misschien een keer 6 x 6 en dat voor de hoofdprijs!

We waren lekker op tijd en besloten vandaag de Hermits Rest Route (west-kant van de South-Rim) te doen. We parkeren de auto op de parkeerplaats en nemen de gratis shuttlebus die je langs alle uitkijkpunten van de route brengt. Je kunt op- en afstappen wanneer je wilt. Douglas draagt Jada in de babydrager, hetgeen blijkbaar apart is want iedereen staart ons aan en zegt: 'Wow!, that's a great way of hiking'.

De buschauffeur betitelt haar tot little Junior Ranger en vanaf dat moment is het dus geen Jada meer maar; 'Hey, little Junior Ranger'!Uiteraard kan Doug dat heel goed met zo'n zwaar irritant amerikaans accent...pffffff.......En ze luistert er ook nog eens naar..

Van wat ik mij van 11 jaar geleden kon herinneren is de Grand Canyon niet zo indrukwekkend. Nu vraag ik mij af wat ik eigenlijk gezien heb destijds want hij is echt verbluffend! Mijn mond valt er van open en Douglas is al een tijdje stil... Wat een geweldige vergezichten:

we lopen naar het einde van de vieuwpoints en het lijkt alsof we er midden in staan.

We zijn zo enthousiast dat we niet de shuttlebus nemen naar het volgende uitkijkpunt maar dat we gaan lopen; een bijzondere ervaring op zich, we voelen ons even echte hikers, maar dan op slippers en met een rokje aan haha. Jada wordt helemaal happy wanneer ze de kleine hagedisjes ziet kruipen. We lijken deze reis de buien achterna te reizen want ook hier heeft het de afgelopen dagen geregend: vandaag is het een prachtige zonnige dag. 4 uur later is de avond gevallen en gaan we terug naar ons hotel: we hebben weer een geweldige dag gehad.

Wat de kamer betreft: eenmaal in bed viel het niet tegen; het was net alsof je voor het eerst bij je vriendje mag slapen en hij telkens tegen je fluistert: 'Hey, kun je nog heeeeel iets opschuiven?', een warme herinnering! De matras was heerlijk! Probleem(pje) opgelost!

Hier zou het echter niet bij blijven want de airco bleek niet goed te werken; het leek wel een kleine broeikas. Hier ging ik dus niet mee akkoord! Heel apart, maar ik had er ook wel een beetje lol aan. Ik heb de front-desk 3 keer gebeld en 3 keer is er iemand van de technische dienst geweest: die vrouw was zo dik dat ze stond te hijgen als een paard omdat ze telkens de trap op moest om bij onze kamer te komen. Douglas was intussen al in slaap gevallen toen ze mij vertelde dat ze hem niet kon repareren en dat dit probleem bekend was bij deze kamer. Toen werd ik wel een beetje giftig, op het hotel dan: wel de hoofdprijs vragen maar er niet voor zorgen dat alles werkt. De supervisor vertelde mij dat ik het morgenvroeg moest melden aan de manager, zodat ik misschien een refund zou krijgen. Dus dat zien we morgenvroeg wel weer, ik ga nu eerst lekker slapen, net als mijn lieve pinda en mijn kleine kroepoekje... Morgen gaan we de andere kant van de Grand Canyon bekijken, de zogeheten Desert-Vieuw Drive. Wanneer deze net zo mooi s als vandaag belooft het weer een mooie dag te worden....