Heerlijk uitgeslapen worden we tegen 8 uur wakker. Vandaag gaan we via Death Valley naar Bishop; dit is een plaatsje dichtbij de ingang van Yosemite zodat we de volgende dag de hele dag de tijd hebben in dit park.

Omdat deze dag niet zoveel spectaculairs in petto heeft en ook Bishop niet bijzonder is blijven we de ochtend nog in Las Vegas. Eerst wandelen we naar de overkant van de straat om naar The Venetian Hotel te gaan. We zien het bordje -Frozen Baileys 99ct- weer staan...zullen we het doen?...nehhh, toch nog iets te vroeg! We lopen het casino van het hotel binnen en beseffen ons ineens dat we nog helemaal niet gegokt hebben; wat als wij nou net diegene zijn die er 1 dollar ingooien en de jackpot winnen? Het kan maar zo! ....... Helaas! Niets gewonnen!

We nemen de lift naar de eerste verdieping, al heb je in deze hotels helemaal niet het gevoel dat je niet op de begane grond bent. We lopen door ‘winkelstraatjes', met Italiaanse Designers, langs de gondels die over de kanaaltjes varen.

Uiteindeliljk komen we uit op het San Marco plein, dat ze hier heel jammer St. Mark's Square noemen. Daar missen de Amerikanen toch echt een stukje finesse. De architect verdient alle lof; je waant je hier echt midden in Venetië. Alles tot en met het plafond is hier bebouwd, achter de gecreëerde wolken verandert zelfs het licht van ochtend naar avond, echt waanzinnig goed gedaan.

Intussen zijn we volledig gedesoriënteerd en komen we op een ander gedeelte van de strip weer naar buiten. En wat zien we daar? Abercrombie and Fitch ! Dit levert bij Douglas hetzelfde gevoel op als de Gucci winkel bij mij. Ik zie op het bordje bij de ingang staan dat hij over 45 minuten pas open gaat en dat hij dus pech heeft. Hij vertrekt geen spier. 'Pech? Nee hoor, we moeten gewoon even wachten'. Uiteindelijk ben ik dus degene die pech heeft. Dan maar even wachten.

De 3 kwartier gaan snel voorbij en wanneer we naar binnen gaan blijkt dat ik helemaal geen pech heb; deze winkel is leuk! Ze draaien hier knetterharde muziek, perfecte slaapmuziek voor Jada en ze is dan ook binnen 5 minuten weg. Douglas en ik gaan niet-communicerend de winkel door, anderhalf uur later staan we met volle handen bij de kassa. De jongen achter de kassa denkt in de eerste instantie dat we deze kleren juist niet willen hebben en wil alles bijna op een andere stapel gooien. Douglas wordt er zenuwachtig van en de jongen begrijpt de gebarentaal; door de muziek zijn we hier onverstaanbaar geworden. Was papa nou verbaasd dat we nog geen winkel gezien hadden? En had hij nou ook nog gezegd dat wij ONS geld beter in de zak konden houden? Goed dan! De handtekening checken ze gelukkig niet haha. Zo, dat ging snel!

We lopen terug naar de parkeergarage en gaan op weg. Het waren heerlijke dagen in Vegas.

Het is een oersaaie weg naar Death Valley, en 1 die we onderschat hebben door een fout in de routeplanning van het internet. Nog voor het Visitor Center stappen we uit bij Zabriski Point voor een wijds uitzicht dat ons niet imponeert.

Wel hebben we lol om het feit dat we een stukje bergop hebben moeten lopen in deze hitte van 45 graden om hier te komen. Jada zit in haar ‘Saai!-stand' voorover gehangen in de buggy.Voor in de auto heeft ze weer iets nieuws gevonden om zichbezig te houden.

Door dit zijn we bijna te laat bij het Visitor Center, wanneer we 2 minuten langer naar de zandkorrels hadden gekeken had Jada geen speldje gehad. Wat een ramp, ik had er niet aan moeten denken haha. We zijn helemaal melig geworden van de saaie, met recht genoemde, Death Valley. Een half uurtje later zien we bij Stovepipe Wells dan echte zandduinen, wat wel weer leuk is om te zien. Verder knallen we de vallei door, zo snel mogelijk! Ik denk niet dat iemand deze snelheden ooit eerder heeft gehaald hier. Gelukkig heeft Douglas rally-ervaring haha.

Intussen kijk ik steeds in de spiegel of de Sheriff nog niet achter ons rijdt, hier in de VS word ik wel een beetje bang van ze. ..

Zo, dat hebben we gehad. We hebben er honger van gekregen en hebben geen zin om er lang op te moeten wachten. We stoppen bij de Mac in Lone Pine, wat kan zo'n hamburger toch lekker zijn! Jada krijgt van de manager een ienimieni ijsje en ze is zoooo trots dat ze dat helemaal alleen mag vasthouden en opeten. Het is intussen al 7pm, we hebben nog nooit zo laat nog en in het donker gereden, het gas gaat er dus maar weer op. We gaan 75m/h waar maximaal 55m/h is toegestaan. Jada is moe, ze is het zat en houdt maar niet op met schreeuwen. Ik haal haar even bij mij op schoot, 1 minuutje maar, achter de gordel om haar te troosten. Daar is ie dan! Het kon haast niet uitblijven, door de vooruit zien we de achterkant van een politiewagen steeds sneller dichterbij komen. Douglas gaat vol op de rem. We halen hem met 55m/h aan de rechterkant in en hij komt rustig achter ons rijden. En ja hoor, daar gaan de zwaailichten aan, het lijkt de kermis wel. Zo snel als ik kan zet ik Jada in de autostoel en gaat Doug naar de kant. Ik kruip weer naar achter en doe net of ik Jada er net uit haal. Douglas ziet in de spiegel dat de Sheriff zijn holster vast open klikt. (tuurlijk, ik had er helemaal niet aan gedacht dat mijn capriolen voor hem wel eens op een bedreiging kon lijken) Ik zit met Jada op schoot te trillen als een rietje. Terwijl hij zijn hand op zijn pistool houdt zegt hij: 'Hello Sir, you were coming up way to fast behind me, can I see your Drivers License'. Gevolgd door; 'Do you know the speedlimit here?'. Doug wil hem eerst nog een hand geven (Ja, die kerel is gek zeker, hij zal 1 hand opgeven en het risico nemen dat hij de auto ingesleurd wordt) en vertelt hem eerlijk dat hij iets van 15m/h te hard reed, omdat we een lange reis achter de rug hebben. De agent vertelt ons dat we niet de eerste zijn vandaag en dat veel toeristen de afstand onderschatten. 'You're Lucky, this time I keep it by a warning'. Fjoeh, dat scheelde maar weinig, het trillen gaat nog wel even door maar ik ben blij dat het met een sisser is afgelopen. Nog geen 2 mijl verder komen we aan bij ons hotel; Limited Ramada Inn, Bishop. We checken snel in, hebben nog even wat lol en gaan lekker slapen. Wat een dag! Ik ben er zeker van dat deze heel wat herinneringen heeft opgeleverd.