Bishop naar Yosemite NP

Het hotel (lees; motel, ik snap niet waarom ze hier alle motelletjes hotelletjes noemen) was weer prima voor 1 nacht; schoon, magnetron, koelkast, bad voor Jada en een goed bed. Luxe hebben we niet nodig in die donkere uurtjes. De komende 2 dagen zijn dagen waar we extra naar uitgekeken hebben; Yosemite is echt prachtig!

Eerst tanken we bij Paiute Palace Gas Station, direct na het gelijknamige casino aan de linker kant van de weg. Dit is het goedkoopste tankstation in de wijde omgeving, daarover had ik eerder al iets gelezen. Het is van een Indiaan die vroeger van de staat belastingvrij een casino mocht oprichten, omdat ze zijn grond nodig hadden, en dat heeft hem geen windeieren gelegd.

In de eerste instantie hadden we het plan om bij Erik Schat's Bakery wat broodjes te halen, maar we kregen verrassend een ontbijtje in het hotel en besloten dus verder te rijden. De bakkerij is echt een toeristentrekker; we zien hem vanaf de weg al bomvol staan. Het is van origine een Hollandse bakker en zit toevallig bij ons hotel om de hoek aan de hoofdstraat.

Yosemite is nog een uurtje rijden maar de omgeving wordt steeds mooier. Mammoth Lakes is ook erg mooi, maar laten we deze keer links liggen.

Het is augustus en dus is de Tioga Pass, bij de oostingang van Yosemite, open. 8 mijl na de ingang stoppen we zoals gewoonlijk weer bij het Visitor Center. Jada loopt in vol ornaat de heuvel op en wordt door 2 gepensioneerde vrijwilligsters (zie je heel veel in de parken) verwelkomt met een uitbundig; 'Owww, hi cutee!'. Het bekende pinnetje wordt gekocht, Doug verschoont Jada en ik overleg intussen met de Ranger of ik een goede planning heb gemaakt voor de komende 2 dagen, er is hier zoveel te doen en te zien dat we keuzes moeten maken, misschien moeten we 1 ding schrappen maar dat zien we dan wel weer. Hij geeft me nog een handig kaartje mee waar meer informatie over de verschillende hikes op staat.

Lekker met het hoofd uit het raam in de frisse berglucht

Onze eerste stop maken we bij Tenaya lake (15 mijl vanaf de oostingang), wat is het hier prachtig! Er was ons verteld dat het druk zou zijn maar er peddelen enkel 2 jongens met een vlot over het meer.

De temperatuur is heerlijk en we lopen over het strandje naar een plekje waar we ons laken neerleggen om lekker te gaan picknicken. Jada vindt het fantastisch en gooit in haar enthousiasme mijn slipper in het meer. We gaan hem samen ophalen en ondanks dat het water frisjes is vindt ze het ontzettend spannend. Na 5 minuten op mijn arm besluit ze dat ze het zelf ook wel durft en wringt zich van me los. 'Out' (koud), zegt ze, maar het deert haar niet. Ze kijkt Doug ondeugend aan en loopt steeds een klein stukje verder. Uiteindelijk komt ze op het laken zitten, moeten eerst haar voeten schoongemaakt worden (want vieze voeten heeft Jada een hekel aan) en eet ze heerlijk haar boterham met pindakaas.

Na goed een uur zijn we op weg naar Olmsted Point; er staat een Ranger met zijn telescoop waardoor we de mensen zien die de Half Dome beklimmen; het lijkt wel een mierenspoor. We lopen hier een halve mijl omlaag en weer omhoog en hebben aan het eind een mooi uitzicht op deze Half Dome. We staan hier met ons drietjes en dat voelt wel heel groots hoor!

Voor vannacht hebben we een tentje geboekt, ja ja mensen een tent! Maar dan wel een tent IN het park en dat schijn je toch echt te moeten meemaken hier, we zijn zelf ook wel benieuwd! Weken lang heb ik elke dag wel meer dan 10 keer gekeken of er iets vrij kwam; de accommodaties zitten hier vaak al een jaar van tevoren vol. Een week voor we vertrokken had ik eindelijk geluk, er was een Signature Tent vrijgekomen in Camp Curry: dit betekent een houten geraamte met een tentzeil erover heen. Het was er dan wel 1 voor 5 personen maar dat maakte ons niet uit; hadden we lekker wat ruimte.

Onderweg komen we langs het punt Valley View vanwaar je uitkijkt over de vallei, even verderop stoppen we bij Bridalveil Fall;

normaal gesproken staat deze waterval droog in deze tijd maar er is een zware winter geweest met veel sneeuw dat op dit moment nog steeds smelt. Weer hebben we geluk met het weer, het is hier zo'n 30 graden, heerlijk!

In Curry Village gaan we eerst maar inchecken. Wat een kippenhok hier: een stuk of 15 Amerikanen staat met hoge piepstemmen over elkaar heen te ‘praten', ik hoop dat ik snel aan de beurt ben want ik word gek hier! Eindelijk ben ik aan de beurt... Gils: niet te vinden, Mariska: niet te vinden, huh? Ling dan... niet te vinden, Douglas?, ook niet! Ze kijkt nog een keer naar mijn rijbewijs en ziet het ineens: Mariska VAN Gils, dom schaap! Eerst moeten we ik weet niet hoe vaak onze handtekening zetten dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de schade die door beren aan onze spullen kan worden aangericht, spannend! Ik hoop dat we er 1 zien, het liefst direct naast onze tent! Douglas denkt hier anders over! Ik heb het nog niet gezegd of ik zie al een grote beer staan, met een kleintje ernaast: Jada genaamd. Deze grote teddybeer hebben ze er neer gezet om iedereen te laten zien hoe groot ze zijn, Jada schrikt er in elk geval niet van en wil hem een kusje geven.

We kunnen parkeren op de grote parkeerplaats: dit betekent dat we een eind moeten lopen. Er zouden ook nog een paar parkeerplaatsen zijn vlak achter de tenten maar deze staan volgens haar altijd vol, hetgeen voor ons betekent: worth a try! En uiteraard blijkt er nog 1 plekje over te zijn, jippie! Alles moet uit de auto, en dat betekent ALLES! De beren ruiken alles, zelfs een lege piepschuimen koelbox schijnt een bepaalde geur te hebben. Ook tandpasta, water, gel, alles wat ook maar iets ruikt vinden ze interessant. We nemen maar geen risico en slepen alles mee, pfff wat hebben we toch veel spullen zeg, het lijkt wel een volksverhuizing! Voor de tent staat een grote metalen box die ‘BearProof' is, we proppen alles er in en sluiten hem af met een slot dat we voor een tientje konden kopen, want de box is niet ‘PeopleProof', zoals ze dat zo mooi zei. In de tent is een klein kluisje en staat een Queenbed en drie 1-persoonsbedden die we zelf moeten opmaken. Er is genoeg ruimte voor Jada's campingbedje.

Camp Curry is ideaal gelegen in Curry Village. We zitten midden in het bos, maar hoeven maar een paar minuutjes te lopen om bij de restaurantjes te komen. Ook de opstapplaats voor de shuttlebus is dichtbij. In de zomer is het altijd erg druk hier en rijden er door het hele park shuttlebussen waar je gratis op en af kunt stappen. Wij nemen de bus naar het begin van de Mist Trail; dit is een lange route die wij niet helemaal lopen. Hij is best steil en veel mensen lopen net als wij tot aan de voet van de Vernall Fall.

Mooi om te zien hoe het water met al het geweld op de rotsen klettert. Jada heeft geluk, een vrouwtje lapt de regels aan haar laars en voert de eekhoorntjes stiekem nootjes; er zitten er dus wel 10 bij elkaar en Jada kan er zo tussen staan zonder dat ze weg gaan, dit vindt ze natuurlijk fantastisch! Op de terugweg komen we een meisje tegen dat mank loopt, ze wordt van top tot teen gescand door Jada's röntgenogen en tot aan de bus loopt onze copycat ook zo...pfff, ik heb eens gehoord dat er vroeger een klein jongetje was dat dat ook deed! Hoe kan dat in vredesnaam in je genen zitten?

De shuttlebus brengt ons terug naar Curry Village, er staat al een kleine rij bij de douches en we besluiten om eerst wat te eten, we hebben ook aardig trek gekregen na al die inspanning.

Wanneer we terug komen is de rij verdwenen en pakken we onze spullen om te gaan douchen. Douglas zegt dat hij nog nooit iemand met zoveel spullen naar een douchegebouw op de camping heeft zien lopen; ik vraag mij af of hij al wel een gekampeerd heeft!....

De douches zijn allemaal bezet en Jada en ik moeten even wachten; wat een gehannes allemaal, ik zie steeds een paar billen tegen het douchescherm aan drukken. Ik heb de tijd om een beetje rond te kijken en echt schoon is het hier niet, ik ben blij dat we onze slippers aan hebben.

In de douche staat een klein krukje waar ik onze plastictas op leg. Jada vindt het grappig om hem er gelijk af te slaan, vervolgens liggen haar pyjama en romper in de vieze drab op de vloer en rollen mijn oorbellen net in dat ene plasje waar haren in liggen.....

Het kost even wat moeite om Jada letterlijk staande te houden, want ze wil steeds gaan zitten, maar even later zijn we dan allebei gewassen. Ik zet Jada nog even met de voeten in de wasbak (wat blijkbaar vreemd lijkt ze zijn want iedereen staart me aan (and I don't give a f*ck) ) om ervoor te zorgen dat zij in ieder geval echt helemaal schoon is. Wanneer we terug lopen naar de tent kom ik erachter dat wij echt een stel onwetende debielen zijn; iedereen heeft zo'n mooi lichtje op het hoofd waarvan ik dacht dat alleen mijnwerkers die gebruiken en wij lopen als enige in het pikkedonker op mijn ingebouwde navigatiesysteem op zoek naar onze tent. Eenmaal aangekomen zit Doug al klaar met de videocamera, blijkbaar was dit avontuur voorspelbaar. Hij dirigeert me snel de deur dicht te doen om de muggen buiten te houden, uiteindelijk ben IK degene met 3 mega dikke muggenbulten.

Nu is het Doug's beurt om te gaan douchen. Op het douchen na vind ik het wel leuk zo'n nachtje in een tent en zeker zo midden in het bos, heel avontuurlijk hoor, ik hoop alleen niet dat ik moet plassen vannacht. Voor Doug terug is liggen Jada en ik al in elkaars armen in een diepe slaap.

PS. We zijn speciaal naar Starbucks gegaan om dit berichtje te kunnen plaatsen voor de ongeduldigen onder ons, we hebben hier nl geen internet. haha

Las Vegas via Death Valley naar Bishop

Heerlijk uitgeslapen worden we tegen 8 uur wakker. Vandaag gaan we via Death Valley naar Bishop; dit is een plaatsje dichtbij de ingang van Yosemite zodat we de volgende dag de hele dag de tijd hebben in dit park.

Omdat deze dag niet zoveel spectaculairs in petto heeft en ook Bishop niet bijzonder is blijven we de ochtend nog in Las Vegas. Eerst wandelen we naar de overkant van de straat om naar The Venetian Hotel te gaan. We zien het bordje -Frozen Baileys 99ct- weer staan...zullen we het doen?...nehhh, toch nog iets te vroeg! We lopen het casino van het hotel binnen en beseffen ons ineens dat we nog helemaal niet gegokt hebben; wat als wij nou net diegene zijn die er 1 dollar ingooien en de jackpot winnen? Het kan maar zo! ....... Helaas! Niets gewonnen!

We nemen de lift naar de eerste verdieping, al heb je in deze hotels helemaal niet het gevoel dat je niet op de begane grond bent. We lopen door ‘winkelstraatjes', met Italiaanse Designers, langs de gondels die over de kanaaltjes varen.

Uiteindeliljk komen we uit op het San Marco plein, dat ze hier heel jammer St. Mark's Square noemen. Daar missen de Amerikanen toch echt een stukje finesse. De architect verdient alle lof; je waant je hier echt midden in Venetië. Alles tot en met het plafond is hier bebouwd, achter de gecreëerde wolken verandert zelfs het licht van ochtend naar avond, echt waanzinnig goed gedaan.

Intussen zijn we volledig gedesoriënteerd en komen we op een ander gedeelte van de strip weer naar buiten. En wat zien we daar? Abercrombie and Fitch ! Dit levert bij Douglas hetzelfde gevoel op als de Gucci winkel bij mij. Ik zie op het bordje bij de ingang staan dat hij over 45 minuten pas open gaat en dat hij dus pech heeft. Hij vertrekt geen spier. 'Pech? Nee hoor, we moeten gewoon even wachten'. Uiteindelijk ben ik dus degene die pech heeft. Dan maar even wachten.

De 3 kwartier gaan snel voorbij en wanneer we naar binnen gaan blijkt dat ik helemaal geen pech heb; deze winkel is leuk! Ze draaien hier knetterharde muziek, perfecte slaapmuziek voor Jada en ze is dan ook binnen 5 minuten weg. Douglas en ik gaan niet-communicerend de winkel door, anderhalf uur later staan we met volle handen bij de kassa. De jongen achter de kassa denkt in de eerste instantie dat we deze kleren juist niet willen hebben en wil alles bijna op een andere stapel gooien. Douglas wordt er zenuwachtig van en de jongen begrijpt de gebarentaal; door de muziek zijn we hier onverstaanbaar geworden. Was papa nou verbaasd dat we nog geen winkel gezien hadden? En had hij nou ook nog gezegd dat wij ONS geld beter in de zak konden houden? Goed dan! De handtekening checken ze gelukkig niet haha. Zo, dat ging snel!

We lopen terug naar de parkeergarage en gaan op weg. Het waren heerlijke dagen in Vegas.

Het is een oersaaie weg naar Death Valley, en 1 die we onderschat hebben door een fout in de routeplanning van het internet. Nog voor het Visitor Center stappen we uit bij Zabriski Point voor een wijds uitzicht dat ons niet imponeert.

Wel hebben we lol om het feit dat we een stukje bergop hebben moeten lopen in deze hitte van 45 graden om hier te komen. Jada zit in haar ‘Saai!-stand' voorover gehangen in de buggy.Voor in de auto heeft ze weer iets nieuws gevonden om zichbezig te houden.

Door dit zijn we bijna te laat bij het Visitor Center, wanneer we 2 minuten langer naar de zandkorrels hadden gekeken had Jada geen speldje gehad. Wat een ramp, ik had er niet aan moeten denken haha. We zijn helemaal melig geworden van de saaie, met recht genoemde, Death Valley. Een half uurtje later zien we bij Stovepipe Wells dan echte zandduinen, wat wel weer leuk is om te zien. Verder knallen we de vallei door, zo snel mogelijk! Ik denk niet dat iemand deze snelheden ooit eerder heeft gehaald hier. Gelukkig heeft Douglas rally-ervaring haha.

Intussen kijk ik steeds in de spiegel of de Sheriff nog niet achter ons rijdt, hier in de VS word ik wel een beetje bang van ze. ..

Zo, dat hebben we gehad. We hebben er honger van gekregen en hebben geen zin om er lang op te moeten wachten. We stoppen bij de Mac in Lone Pine, wat kan zo'n hamburger toch lekker zijn! Jada krijgt van de manager een ienimieni ijsje en ze is zoooo trots dat ze dat helemaal alleen mag vasthouden en opeten. Het is intussen al 7pm, we hebben nog nooit zo laat nog en in het donker gereden, het gas gaat er dus maar weer op. We gaan 75m/h waar maximaal 55m/h is toegestaan. Jada is moe, ze is het zat en houdt maar niet op met schreeuwen. Ik haal haar even bij mij op schoot, 1 minuutje maar, achter de gordel om haar te troosten. Daar is ie dan! Het kon haast niet uitblijven, door de vooruit zien we de achterkant van een politiewagen steeds sneller dichterbij komen. Douglas gaat vol op de rem. We halen hem met 55m/h aan de rechterkant in en hij komt rustig achter ons rijden. En ja hoor, daar gaan de zwaailichten aan, het lijkt de kermis wel. Zo snel als ik kan zet ik Jada in de autostoel en gaat Doug naar de kant. Ik kruip weer naar achter en doe net of ik Jada er net uit haal. Douglas ziet in de spiegel dat de Sheriff zijn holster vast open klikt. (tuurlijk, ik had er helemaal niet aan gedacht dat mijn capriolen voor hem wel eens op een bedreiging kon lijken) Ik zit met Jada op schoot te trillen als een rietje. Terwijl hij zijn hand op zijn pistool houdt zegt hij: 'Hello Sir, you were coming up way to fast behind me, can I see your Drivers License'. Gevolgd door; 'Do you know the speedlimit here?'. Doug wil hem eerst nog een hand geven (Ja, die kerel is gek zeker, hij zal 1 hand opgeven en het risico nemen dat hij de auto ingesleurd wordt) en vertelt hem eerlijk dat hij iets van 15m/h te hard reed, omdat we een lange reis achter de rug hebben. De agent vertelt ons dat we niet de eerste zijn vandaag en dat veel toeristen de afstand onderschatten. 'You're Lucky, this time I keep it by a warning'. Fjoeh, dat scheelde maar weinig, het trillen gaat nog wel even door maar ik ben blij dat het met een sisser is afgelopen. Nog geen 2 mijl verder komen we aan bij ons hotel; Limited Ramada Inn, Bishop. We checken snel in, hebben nog even wat lol en gaan lekker slapen. Wat een dag! Ik ben er zeker van dat deze heel wat herinneringen heeft opgeleverd.

Las Vegas

We hebben heerlijk geslapen en doen het rustig aan vandaag. Eerst gaan we heerlijk uitgebreid ontbijten in het hotel. Dit doen we bij Cravings; ze serveren hier voor $15 pp een compleet buffet. Ik noem het maar geen ontbijtbuffet want ochtend, middag en avond kennen ze hier niet. Voor ons is het ochtend maar voor de man naast ons vast nog nacht want hij zit in zijn ‘casino-shirt' aan de taco's en weet ik wat nog meer. Het buffet bestaat uit alles wat je je maar kunt bedenken. De afgelopen dagen hebben we redelijk netjes ontbeten maar nu gaan we helemaal los!

Even later proppen we ons volgevreten lijf in zwemkleding om de ochtend aan het heerlijke zwembad door te brengen. Er zijn mooi nog een paar bedjes vrij, we leggen overdreven veel hotelhanddoeken over de bedjes en trekken onze kleding uit. Oh nee! Shitje! Ik zie mijn bikinilijn en herinner me ineens wat ik vergeten ben (we waren gisteren ook zo moe!)... Ach ja, ik heb ook geen zin om terug te lopen en heel erg is het nou ook weer niet, dan maar Duits praten...

Eenmaal in het water is Jada er niet meer uit te krijgen. Ik doe haar de bandjes maar om want ze springt zo van de kant het zwembad in waar Douglas al op haar zit te wachten. Ze dirigeerthem dat ze weer op de kant wil staan en na zelf 1...2...3! gebrabbeld te hebben herhaalt ze haar ritueel.

Onvoorstelbaar, anderhalf jaar geleden kon ze alleen nog maar met haar ogen knipperen...

Wanneer het kort na het middaguur te heet wordt en er niet veel schaduw is gaan we lekker douchen en slenteren we de rest van de middag over de strip. Bij O Shea's halen we ons een Frozen Baileys voor 99ct (zooo heerlijk, wat een uitvinding!).

De lucht is zo warm en droogdat het lijkt alsof er constant een föhn op ons gericht is, gelukkig staat er op elke hoek wel een latino met een koelbox die roept: 'Icecold Water, one Dollar'. Ongemerkt lopen we casino in, casino uit, je vergeet geen moment dat je in Las Vegas bent. De casino's worden afgewisseld door hotels die 1 voor 1 grote pretparken zijn met allen hun eigen thema. Paris, New York New York, MGM Grand, The Venetian, Treasure Island, Ceasars, Luxor, Flamingo, noem maar op. Elk hotel heeft meerdere restaurants inclusief een Starbucks, Deli, BLT Burger... Ook winkels als Chanel, Gucci, Louis Vuitton, Armani, Hermes, Dior, Cartier zijn hier makkelijker te vinden dan de H&M.

We winkelen wat en Doug gaat nog even met een Transformer op de foto (speciaal voor Gubi).

Onze benen worden moe, we zijn bijna de hele strip afgelopen, en we lopen terug naar het hotel want we hebben een aantal weken geleden al een tafeltje gereserveerd bij Texas de Brasil. Een Churrascaria waar we 2 jaar geleden in Orlando ook al gegeten hebben. Dat was zo verrassing toen! Ook dit is een All you can eat formule, maar dan anders. Je zit gewoon aan een tafeltje en geregeld komen Braziliaanse obers in stijl bij je aan tafel met een grote spies met vlees van de beste kwaliteit. Wanneer je een stukje wilt snijdt hij dat voor je af. Het enige waar je voor op hoeft te staan in de immense saladebar. Texas de Brasil staat ook bekend om hun goede kennis van de meest uiteenlopende wijnen en champagnes. Midden in het restaurant staat een megagrote wijnkamer, volledig van glas zo 'n 8 bij 6 en tot aan het plafond, waar honderden (waarschijnlijk wel duizenden) flessen bewaard worden. De voorkamer hiervan is een speciale sigarenkamer, alleen al prachtig om te zien. We hebben geluk dat we gereserveerd hebben want het is bomvol. .. We hebben een heerlijke avond en laten ons lekker verwennen! Weer een fantastische dag en een heerlijke afwisseling na al die prachtige parken.

Bryce Canyon via Zion National Park naar Las Vegas

Nou papa, hier komt hij dan....... Langzaam lezen he, kun je er wat langer van genieten. En heb je al een taalfoutje gevonden? haha, ken ik je toch goed he.. (miss u)

Om 5am gaat de wekker (de tijd is hier 1 uur vooruit gegaan dus voor ons systeem is het nu 4 uur ‘s nachts!), even vraag ik me af waar we mee bezig zijn maar al snel zijn we alle drie klaar wakker ; snel wassen, tandenpoetsen, aankleden, make-up laten we even voor wat het is en we zitten alweer in de auto; op weg naarBryce Pointvoor de mooiste Sunrise. Het is een kwartiertje rijden en er zijn meer gekken met hetzelfde idee. Onze achtervolgers schudden we al snel van ons af bijInspiration Point, haha, die hebben zich niet zo goed voorbereid als wij; voorafgaand aan onze reis las ik al op verschillende reisblogs dat niet Sunrise Point maarBryce Point of Inspiration Point de mooiste zonsopgang heeft. Het doet me even goed; zijn al die uren voorbereiding tot een tenniselleboog aan toe niet voor niets geweest. Halverwege staan we oog in oog met een hert dat geschrokken op de weg staat en ons recht in de ogen kijkt. Poeh, dat was even schrikken zeg; het is hier ook stikke donker; nergens wordt de weg verlicht. Wel leuk om mee te maken. We beseffen ons nog maareens dat we echt midden dooreen heel bijzonder stukjenatuur rijden.

Na een klein kwartiertje komen we aan bijBryce Point; er staat welgeteld 1 auto op de parkeerplaats. Dat maakt ons blij, maar waar moeten we eigenlijk naar toe? We zien alleen een trail en kunnen ons niet voorstellen dat we eerst een paar mijl moeten wandelen; dat gaat me toch echt te ver zo midden in de nacht.

Ineens horen we wat mensen praten, we volgen het pad dat links van de parkeerplaats loopt en na 200 meter zijn we er. Douglas stalt de driepoot uit en pakt het fototoestel en de camera erbij. Wij zijn er klaar voor, laat die zon maar komen...

Een klein half uurtje later zijn er nog een paar toeristen bij gekomen en komt de zon langzaam op. Wow, wat een waanzinnig mooi gezicht; de ochtendzon kleurt Bryce Canyon rood-oranje.

Douglas filmt en fotografeert het spektakel maar het resultaat haalt het niet bij het live-uitzicht. Terwijl Doug nog even verder gaat, gaan Jada en ik even op de grond zitten om een sinaasappeltje te eten. Het is een karig ontbijt maar wel het ontbijt met het mooiste uitzicht op een krankzinnig tijdstip. Ik merk aan Jada dat ze moe is, maar ze blijft zo lief en vrolijk, om trots op te zijn! De meegekomen vrouwen letten vooral op haar ipv de zonsopgang, terwijl hun mannen het beste plaatje proberen te schieten. Met Jada hebben wij elke dag, op elk tijdstip een stukje sunrise in huis.

Wanneer we terug lopen naar de auto begint Jada plots heel hard te krijsen van plezier, we begrijpen er niets van. 'Die!, die!' is alles wat ze zegt terwijl ze naar een paar struikjes wijst. Ze staat als een dolle te trappelen, toch maar even kijken wat haar zo blij maakt: daar zien we hem, een eekhoorntje, en nog 1, en nog 1. Wanneer ze in de gaten heeft dat ook wij de beestjes zien wordt ze nog wilder en stapt ze er op af.

Vreemd genoeg rennen ze niet weg. Blijkbaar vinden ze ons kleine aapje ook wel interessant, want ze komen steeds dichterbij waarop Jada nog harder begint te gillen; we wisten niet dat ze zo'n harde en hoge toon in haar kleine lijfje had zitten. Ook wij hadden plezier voor 10! Ze rent de eekhoorntjes achterna en het lukt haar bijna er 1 aan te raken, ze schrikt er zelf van.

Ze is ook nergens bang voor, doet gewoon waar ze zin in heeft zonder na te denken; hetgeen nu heerlijke momenten oplevert. Wat genieten!

Bryce Point is het laastste punt van het mooiste gedeelte van Bryce, we besluiten nog even bij Inspiration Point te kijken of de zonsopgang hier niet mooier was geweest en dat ontkennend rijden we terug naar ons hotel om uit te checken uit onze suite (haha) en een echt ontbijt te gaan nuttigen. Het is het zeker waard geweest, wat was dit waanzinnig mooi! We hadden het niet willen missen!

Voor we in de auto stappen check ik nog even jullie reacties op ons verhaal, dit is altijd een leuke afsluiter. Erg leuk dat jullie ons volgen, al ben ik dan niet helemaal up to date...

Nog even mijn email en dan zie ik ineens een email van de manager van het best Western hotel vlak voor de Grand Canyon. Je weet wel, dat hotel waar de airco het in de eerste instantie niet deed. Ongeduldig en in spanning (whoehoe wat spannend haha) open ik de email: Yeeeaaaahhhhh we krijgen een volledige refund: 'The bookingfee of $145.87 will be refunded to your creditcard, our sincere apologies for the inconveniance'. Mooi! Haha! Good job Mariska! Eens zien... Waar kunnen we die 145 dollar aan uitgeven? Jaahaaaa, kleding natuurlijk! Het klopt inderdaad papa, dat we nog niets gekocht hebben, buiten Jada's outfitje om dan. En we hebben het nog geen moment gemist, ik herken mijzelf ook bijna niet meer!

We zijn onderweg naar Las Vegas, misschien kunnen we het daar verdubbelen....

Eerst komen we aan in Zion National Park. Het is rond het middaguur en dus megadruk. Gelukkig hebben we nog plek op de parkeerplaats bij het Visitor Centre. Eerst een speldje voor Jada, haar hoedje raakt al aardig vol. We nemen de shuttlebus naar Zion Lodge waar we deze keer een echte trail gaan hiken, de Lower, Middle en Upper Emerald Pools Trail: 4.8 km lang en 107 m omhoog, het is een steile route.

Ze hadden ons geadviseerd alleen het eerste stuk naar de Lower Emerald Pool te wandelen maar we hadden een beetje genoeg val al dat halve werk en besloten dus door te wandelen tot de Upper Emerald Pool.

Het is heet, en net op het moment dat we het nodig hebben lopen we heerlijk achter een waterval langs. De wandeling tot aan de Middle Emerald Pool is begroeid en erg mooi, daarna wordt het steiler. We lopen via rotsstukken omhoog, het is hier stukken dorrer en schaduwrijke plekken zijn schaars. Gelukkig draagt Doug Jada op de rug, dat had ik echt niet getrokken. Voor hem is het ook geen makkie, ik hoor hem telkens zeggen: 'Jezus, en dit doet Micha elke dag, de hele dag, bepakt en bezakt in deze hitte, respect!' .

Helemaal bovenop zitten meerdere mensen uitgeput in de schaduw, anderen zwemmen in het door de waterval ontstane ‘meertje'. Na een kwartiertje lopen we weer naar beneden. Het pad blijft maar omhoog gaan en we komen erachter dat we de verkeerde kant om gaan; deze route is ook wel terug naar de Zion Lodge maar voor echte ‘Die Hards', en daar rekenen we ons toch echt niet toe. We lopen 1 mijlextra hierdoor. 2.5uur later zijn we terug enlaten we ons uitgeteld op het grasveld zakken, Jada heeft energie voor 10 en rent als een dolle in het rond.

Ze is al lang blij dat ze haar vrijheid terug heeft, het laatste stuk was ze het er niet helemaal mee eens dat ze in de drager moest blijven, het leverde mooie echo's op, mensen moetengedacht hebben dat we haar mishandelden.We nemen de shuttlebus terug naar de auto en vervolgen onze reis naar Viva Las Vegas. Las Vegas; Here we come!!!!

We moeten nog een paar uurtjes rijden maar we zijn kapot. We wisselen het rijden af en halen geregeld een bak koffie. Door al die koffie kan Doug een paar kilometer voor Las Vegas niet meer en MOET hij naar het toilet. Op een afgelegen tankstationnetje vindt hij een container waar een klein winkeltje mét toilet in zit. Voor mijn gevoel duurt dit uren en ik vind het een beetje creepy hier. Ik besluit niet stil te blijven staan maar gewoon rondjes te rijden, dan zie ik in ieder geval wat er om mij heen gebeurt, dat geeft mij een veel rustiger gevoel. Jada zit achter mij en voor de zijruit hangt een grote handdoek en een deel van de achterruit is afgeblokt door een groot Dribbel-boek om haar in de schaduw te houden. Ja mensen, wij weten ook wel dat daar speciaal autoschermen voor zijn maar hebben ze nog nergens kunnen vinden. We doen het dus maar zo, maar hierdoor kan ik niet zien wat er links van mij gebeurt en we staan hier echt op een mega afgelegen plek waar af en toe een onguur type voorbij komt. Echt een meisje uit een klein stadje hè haha! (ik hoor het jullie denken)

Van veraf zien we de strip al liggen. Alleen dit is al een bijzonder gezicht; ineens duikt het op, midden in de woestijn, uren is er niets en dan ineens: Las Vegas. Gelukkig heb ik onze boeking in het Trump hotel op het laatste moment gecancelled; hij ligt niet centraal en ook niet aan de strip.......

We doen niet aan Valet-Parking en rijden door naar de vrij toegankelijke parkeergarage van The Mirage. Heel makkelijk komen we aan in de lobby. Op http://www.allesamerika.com/ las ik in een Topic over de Las Vegas hotels dat het al veel mensen gelukt is om een ‘gratis' upgrade naar een betere kamer te krijgen wanneer ze een tientje tussen hun creditcard en rijbewijs hielden bij het inchecken. De man of vrouw achter de Front-Desk stopte deze dan zelf in de zak en zij kregen dan op kosten van het hotel een betere kamer. Dat willen wij weleens proberen. Daar gaan we dan....op goed geluk, fingers crossed, Douglas begint: 'Hello, how are you doing Sir? We traveled such a long time and we are sooooo glad that we finally arrived in this beautiful Hotel', snel het tientje tussen de kaarten..., 'Do you have a complimentary upgrade for us?'. Hij duikt de computer in, het tientje belandt in een oogwenk in zijn zak en hij komt met de mededeling dat hij So glad was dat hij ons kon upgraden naar een kamer met uitzicht op de strip op de 24ste verdieping, de suites zaten helaas al vol dit weekend (who cares?)!!!! Ik had al gelezen dat de 24 en 25^{ste(=hoogste)} de mooiste verdiepingen zijn met het beste uitzicht over de strip. Geweldig dus, en dat voor $10. Ook wij hebben dus succes met deze truc.

Het hotel is, net als alles in Vegas, onbeschrijflijk, mega! Een pretpark voor volwassenen: (exclusieve-)restaurants, de duurste winkels, complete vijvers met watervallen, witte tijgers, dolfijnen, een mega zwembad in een tropische tuin en roulette tafels, blackJack tafels, gokkasten, gokkasten en nog eens gokkasten. Overal horen we geringel en gepiep en zien we de meest uiteenlopende mensen achter de 1-armige bandiet zitten; de 1 in trouwjurk, de ander helemaal verlept, man - vrouw, jong-oud, noem het maar op en het zit hier. We kijken onze ogen uit wanneer we door het casino naar de lift lopen die enkel bedoeld is voor suite-gasten en gasten die op de 24 en 25^ste verdieping zitten, en dat zijn wij! Hij heeft geen woord gelogen; de kamer is fantastisch en het uitzicht subliem!

Eerst gaan we lekker douchen, het zweet van Zion eraf en Jada gaat lekker in het bubbelbad. Ze is helemaal in haar sas en maakt de vreemdste geluiden.

Het is al tegen de avond maar eenmaal schoon en fris gaan we alvast even een kijkje nemen op de strip. We wandelen een stukje heen en weer en vallen van de ene verbazing in de andere. Uiteindelijk belanden we bij Denny's om snel even wat te eten. Op de kamer typ ik nog even verderaan mijn reisverslag. Het is heerlijk hier, gelukkig blijven we 2 nachten; ik wil graag het Venetian hotel van binnen bekijken, schijnt erg mooi te zijn, we laten ons verrassen.

Voor toekomstige Vegas-bezoekers:

Op deze site kun je makkelijk kijken waar je wilt ontbijten/lunchen/dineren in Las Vegas: http://www.a2zlasvegas.com/food/buf-list.php3

Page naar Bryce Canyon

We hadden de wekker gezet maar werden uit ons zelf om 6 uur wakker. We konden de dag dus lekker rustig beginnen. Eerst even naar buiten om te genieten van ons uitzicht want het was gister al donker toen we aankwamen. Tijdens het ontbijt gooide Jada haar charmes weer in de strijd en vermaakte het echtpaar en hun tienerdochter naast ons. Ze ving bot deze keer; wat een akelig serieuze mensen zeg; zelfs het meisje vertrok geen spier en keek Jada afkeurend aan. Gezellig stel hoor die achterlijke Duitsers! Het mocht de pret niet drukken. Rustig vertrokken we naar het kantoor van Chief Tsosie in het centrum van Page voor de Upper Antelope Canyon Tour. Voorafgaand kregen we een korte show van 2 Indianen; de een deed een medicijndans en de ander ‘zong' (lees: gilde) het bijbehorende lied. Iedereen keek heel serieus en Jada stond te dansen. Om 8.30am vertrokken we met grote jeeps, Douglas en Jada moesten met de auto mee omdat ze geen risico wilden nemen met ons prinsesje.

15 minuten lang zat ik in de jeep zonder dat ik de rest van mijn gezin achter me aan zag komen. Douglas zei gister nog: 'Ik zie hier niemand met een horloge om'... , die woorden herhaalden zich in mijn hoofd. Eenmaal aangekomen bij de Canyon werd de tour gestart. Ik vertelde de vrouw dat ik wilde wachten op mijn man en kind, waarop zij reageerde met 'Are they coming up here?', waarop ik haar vertelde dat zij in de auto mee moesten. Zij antwoordde: 'Is that what they told you?' Fuck! Zal mijn onderbuik gevoel dan kloppen deze keer? ....... Ik stond al 10 minuten te wachten tot ze daar dan eindelijk aankwamen; pfff wat een opluchting! Ze hadden nog 2 Canadezen opgepikt op een campground. De rest van de groep was al weg waardoor wij het geluk hadden dat we een privé tour kregen van een Indiaan die normaal gesproken geschiedenisleraar is (en laat dat nou mijn favoriete leraren zijn hmmmmm....).

De Upper Antelope Canyon is werkelijk fantastisch; het overtreft al onze verwachtingen, en dat terwijl dit niet het favoriete tijdstip is. Dat is de middagtour van 12.30 omdat dan de lichtinval het mooist is, dit maak het ook gelijk het druk bezochtste tijdstip. Wij hadden de Canyon nu redelijk voor ons zelf.

De Indiaan vertelde ons van alles over het ontstaan en wat de mooiste punten om te fotograferen zijn. Een enkele keer nam hij ons toestel over om het beste plaatje te schieten.

De prachtige Upper Antelope Canyon

Om 11uur waren we terug bij de auto en reden we volledig voldaan naar onze volgende bestemming Bryce Canyon. In Kanab eten we een broodje bij Subway en zien we i.p.v. een sheriff een pop in een politiewagen zitten aan de kant van de weg. Het effect is er niet minder om; we houden ons keurig aan de verkeersregels.

In Bryce Canyon slapen we vlak voor de ingang van het park in het Best Western Grand Bryce Canyon hotel.

Dit hotel is nog maar 1 jaar oud en ziet er geweldig uit. Bij het inchecken vraagt de vrouw mij of ik 2 kamers heb geboekt. Nee! Ik heb dit hotel wel een keer gecancelled en later weer geboekt. Ik heb de bevestigingen hiervan ontvangen en gelukkig meegenomen, want ik had al zo'n voorgevoel dat dit wel eens mis kon gaan. Ik had in elk geval de datum goed dit keer. Ze vraagt of ze er een kopietje van mag maken en vertelt me dat het voor ons geen probleem is, dat Priceline de eerste boeking alleen niet gecancelled heeft. Dus, vraag ik haar, heeft Priceline 2 keer betaald? Ze bevestigt dit, hetgeen mij toelaat haar brutaal te vertellen dat ze ons dan ook wel kan upgraden; zij kan de betaalde kamer tenslotte nog een keer verhuren en de kamerprijs liegt er niet om. Ze doet geen seconde moeilijk en binnen 10 minuten zitten we met z'n drietjes heerlijk op de bank van onze suite

We besluiten om alvast naar het begin van het park te rijden. Bij de entree vraagt de vrouw waar we vandaan komen, Douglas vertelt dat we Nederlanders zijn. Ze geeft het informatieboekje en zegt: 'Toet sjiens','No, I don't wear Jeans', antwoord Douglas zoder in de gaten te hebben dat ze 'Tot ziens' bedoeld....pffff. We rijden een stukje verderom bij het Visitor Centre alvast een pinnetje te kopen voor Jada. (We halen namelijk bij elk N.P. en elke grote stad een pinnetje om op Jada's Junior Ranger hoedje te spelden; helaas zijn we die bij de Grand Canyon vergeten

De mooiste punten van Bryce Canyon liggen aan het begin van het park. Het regent maar we besluiten alvast het beste uitkijkpunt op te zoeken voor de zonsopgang van morgen. Ja mensen, de Lingetjes staan midden in de nacht op om de Sunrise te bekijken. Ik ben benieuwd, er is ons verteld dat hij hier het mooiste is. Ze hebben een volledig bewolkte ochtend voorspelt, maar ik hoop dat we geluk hebben (Irene, jij zei toch dat wij alle drie op zondag geboren zijn? Nu is het moment aangebroken om te kijken of het ons te hulp komt). Op de terugweg eten we bij Ruby's Inn tegenover ons hotel. Geinig, hier heb ik 11 jaar geleden ook gegeten. Het eten was heerlijk en het bed ligt fantastisch! Selamat tidur......

Grand Canyon naar Page, Lake Powell

We beginnen de ochtend weer met een goed ontbijt, wat elke ochtend nog bij de prijs in heeft gezeten. Dit scheelt een hoop tijd met het zoeken naar een geschikte ontbijtcorner. Ik toast mij wat boterhammen terwijl Doug en Jada uitgebreid aan de worstjes zitten. Ja, wij weten ook wel dat worstjes als ontbijt niet verantwoord is voor een kind van anderhalf: Douglas bracht haar van alles mee, brood, meloen en zelfs de banaan was aanwezig maar toen ze de worstjes eenmaal zag werd alles letterlijk aan de kant gesmeten en schreeuwde ze alsof haar leven er van af hing: 'die! die!'.

Douglas moet wel even het velletje er afhalen want die wil ze niet en spuugt ze telkens uit, gevolgd door: 'Bah!'. Ik heb zelden zo'n smerig gezicht gezien..

Na het ontbijt nog snel even ons beklag doen bij de manager en op naar de oostzijde van de South-Rim. We zijn nog vroeg waardoor het licht prachtig op de Canyon valt. Voor een tricky Photo-shotje klimmen we bij Lipan Point een stukje naar een uitstekende rotspunt, vanwaar we een fantastisch uitzicht hebben over de Canyon en de Colorado River zien lopen; Whoe, dit doen we geen tweede keer, wat is de Grand Canyon diep zeg! Goed, het levert een leuk plaatje op.

Jada ligt trouwens intussen lekker te slapen in de auto (in ons zicht!) dus haar leven hebben we niet geriskeerd hoor, en wij gingen 1 voor 1! We stopten ook nog even bij Navajo Point, maar dit uitzicht was minder spectaculair.

Bij Desert Vieuw zijn we omhoog geklommen in de 21 meter hoge Desert Vieuw Watchtower uit 1932. Boven in de toren bevinden we ons op 2293 meter boven de zeespiegel, dit is het hoogste punt aan de South Rim en je hebt hier een mooi uitzicht over de Colorado River, Painted Desert en het noordoosten.

Bij het Visitor's Centre Desert Vieuw lopen we even naar binnen om te kijken of ze hier een echte Little Ranger Hat hebben voor Jada. We hebben zowaar geluk, ze blijken er ook een bijpassend Junior Ranger Survival Vest te hebben en ook nog in haar maat. Douglas maakt het geheel even af en koopt er een kompas, fluitje en musketonhaak bij, die hij allemaal aan het vestje bevestigt. Aaahh, wat ziet ze er uit, helemaal super en vanaf nu kijkt iedereen haar aan, moeten ze hard lachen en vindt iedereen het ‘cute'...

Jada zelf vindt het zo prachtig dat ze naar iedereen lacht en uitgebreid handkusjes staat te geven. Ze gaat er zo in op dat ze niet uitkijkt waar ze loopt en ze in de enige plas valt die er in de verste verte te vinden is. Ze is kletsnat en zit onder de rode modder. Maar, zoals een echte Junior Ranger betaamt wordt ze er niet anders van: ze staat op en wandelt vrolijk verder, kusjes gevend en 'Hi!' zeggend.

Met het volgen van deze route zijn we gelijk onderweg naar onze volgende bestemming: Page bij Lake Powell. Voor we daar aankomen halen we even wat te eten bij Cameron Trading Post en stoppen we vlak voor Page bij de HorseShoeBend. We zien Lake Powell al liggen, het lijkt wel een fata morgana...

Bij Cameron Trading Post

Ik denk dat HorseShoeBend ongeveer 3 mijl voor Page ligt, vanaf het zuiden aan de linker kant. Het staat goed aangegeven waar je je auto kunt parkeren. HorseShoeBend is niets minder dan de Colorado River in de vorm van een hoefijzer. Omdat water altijd de weg van de minste weerstand zoekt heeft hij hier indrukwekkende bochten gevormd. Echt in de middle of nowhere. Het schijnt een behoorlijke klim te zijn van een kwartiertje over een zanderig steil pad. Er is geen schaduw te bekennen en het is bloedje heet dus smeren we ons eerst goed in (Douglas uiteraard niet; stel je voor dat je niet bruin ‘wordt') en nemen we een paar flessen water mee in de babydrager. Dit ding is trouwens ideaal (thanks to Martijn en Marjon); er zit ook nog een groot opbergvak onder waar we van alles in mee nemen. We lopen vol goede moed richting de Colorado River.

Het koste even wat inspanning maar wat een geweldig uitzicht! Dit hadden we voor geen goud willen missen.

Het is een prachtig gezicht hoe de groenblauwe Colorado River zich een weg baant door de rood-oranje rotsformaties; een fantastisch contrast. We schieten weer tientallen foto's en krijgen hem er maar net op met de groothoeklens. Het is nu net na de middag en dit blijkt het meest gunstige moment te zijn om hier foto's te maken omdat je dan nergens schaduw hebt.

HorseShoeBend

De terugweg is pittig, we zijn overhit en voelen ons vies. Hopelijk kunnen we vervroegd inchecken in ons hotel voor een heerlijke douche.

Midden in Page komen we aan bij ons hotel Quality Inn at Lake Powell. Ik ga snel naar binnen om te kijken of we in kunnen checken. Helaas is dit de eerste keer dat ze moeilijk doen en de vrouw achter de balie vertelt me dat ik tot 3pm moet wachten, nog anderhalf uur dus. Vanuit Nederland heb ik een boottocht gereserveerd om 4pm dus besluiten we maar alvast te gaan kijken waar we moeten zijn. We komen opnieuw een National Park binnen: Glen Canyon National Park.

Glen Canyon Dam

We rijden tot aan het Lake Powell Resort waar we de instapkaarten vast ophalen. We hebben nog een kleine 3 uur voor de boot vertrekt. Die tijd gebruiken we om heerlijk aan het kleine strandje naast het resort te liggen. Jada en ik gaan gelijk het water in dat verrassend lekker van temperatuur is. Geen douche in het hotel, dit is nog veel beter want het is bloedheet buiten.

Hoe stout kun jekijken...

De tijd gaat snel en we pakken de spullen bij elkaar om aan boord te gaan van de Antelope Adventure Tour. De komende 2.5 uur laten we ons heerlijk varen over Lake Powell.

Eenperfecte afwisseling op deze manier. De rondreis is redelijk vol maar hierdoor vertrekken we overal op het hoogtepunt waardoor we ons nog geen minuut verveeld hebben. Elke seconde betekent volop genieten, van de omgeving en van elkaar!

De boottocht was niet heel bijzonder, we hadden ook al heel erg veel gezien, al was het wel heerlijk om op het water te zijn. De kortere tocht was waarschijnlijk een betere keuze geweest.

Op de terugweg naar het hotel viel Jada in slaap in de auto. We haalden eerst even een nieuw traytje water bij Safeway. In de tussentijd haalde Doug bij de Italiaan pasta's op die we in het hotel konden opeten. De hotelkamer was een verrassing: we zaten op de benedenverdieping met een eigen patio ervoor. Vanaf de patio hadden we een verbluffend uitzicht over de Glen Canyon Dam en Lake Powell. De auto stond er vlak voor en we hebben Jada dus maar even laten slapen terwijl wij op ons terrasje genoten van de heerlijke pasta. Een uurtje later werd Jada wakker en zijn we lekker in bad gegaan. Na het wassen kon ze nog even lekker in haar blootje rond huppelen. Ze kijkt dan altijd heel ondeugend; ik kan me voorstellen dat je helemaal gek wordt van de hele dag zo'n luier om je kont.

Gelukkig waren we niet in onze eigen slaapkamer, Jada ging ineens heel stilletjes in een hoekje op haar hurken zitten: zat ze gewoon te poepen!!! Nog maar een keer douchen dus. Voor morgenochtend heb ik een tour door de Upper Antelope Canyon geboekt, in een Navajo Reservaat. De tour wordt ook door een Navajo-Indiaan (deinheemsebevolkingvan de VS) geleid, Chief Tsosie. Iedereen is hier heel enthousiast over en ze zitten al ver van tevoren vol; het moet heel erg bijzonder zijn en als je de foto's ziet op het internet begrijp je waarom. We verheugen ons al maanden op deze trip. We moeten er om 8am zijn dus gaan we lekker vroeg naar bed. Binnen 5 minuten gaat het licht bij ons uit. Hoe moe kun je worden van vakantie vieren...

Sedona naar Grand Canyon

Om 6 uur werden we wakker na heerlijk geslapen te hebben, volledig uitgerust en bijgetakt. Doordat we gisteren een lang stuk gereden hebben zijn we al dicht bij de Grand Canyon zodat we lekker veel tijd hebben in het prachtige Sedona, City of the Red Rocks. Eerst brengen we een bezoekje aan het Visitor's Centre zodat we geen hoogtepunt zullen missen. Hier hebben we gelijk de America the Beautiful Pass gekocht zodat we bij de grote parken niet in de rij hoeven. Voor $80 krijg je een pasje waarmee je een jaar lang toegang hebt tot de nationale parken. Wanneer je 3 of 4 parken bezoekt heb je hem er al uit. Wij zullen tijdens deze reis 7 0f 8 parken bezoeken dus het levert ons flink wat voordeel op. De Ranger vertelt Douglas uitgebreid wat er allemaal te doen is en draaft volledig door in zijn enthousiasme, waardoor Jada alle tijd heeft om alle folders uit de vakken te trekken en mama haar vrolijk volgt om ze weer terug te doen. De Ranger vindt het zooo knap dat ze zo geduldig is dat hij haar een I Love Sedona button opspelt. Vol trots en met grote ogen laat ze het allemaal gebeuren. Na al die informatie zijn we wel toe aan een bak koffie in Starbucks®, en dus gaan we een deurtje verder. Zo, dat heeft goed gedaan!

We hebben het geluk dat het vandaag mooi weer is; dat schijnt de dagen ervoor anders te zijn geweest. Al seerste rijden we naar de Chapel of the Holy Cross: wat ongelooflijk indrukwekkend! Dit kerkje ligt tegen de rotsen aan, het is er eigenlijk half ingebouwd, en de wand achter het altaar bestaat uit 1 grote glasplaat vanwaar je uitkijkt over bekende rotsen als de Bell Rock. Het klinkt vast heel vreemd uit mijn mond maar je voelt je daar echt 1 met de natuur, heel rustgevend; de perfecte plek voor een kapel.

Vervolgens reden we door naar Telaquepaque aan de Airport Rd waar je een prachtig breed uitzicht hebt over heel Sedona. Cresent Moon Recreation Area schijnt een prachtige omgeving te zijn om te picknicken, maar met het ontbijt net achter de kiezen besluiten we deze plek te bewaren voor een volgende keer. Sedona is een erg leuk stadje dat ons volkomen verrast. Ik had deze plek opgenomen in de route omdat het qua ligging de meest ideale was, maar hier kun je je heel goed een paar dagen vermaken en mag je zeker niet missen tijdens een reis door ZuidWest VS.

We vervolgen onze reis naar de Grand Canyon, wanneer we net een paar mijl buiten Sedona door de bossen rijden en compleet verrast worden door een fantastische natuur. De Oak Creek loopt dwars door het bos en is op sommige plekken zo ondiep dat we besluiten de auto aan de kant te zetten, Jada in de babydrager hijsen en heerlijk een stukje door de kraakheldere beek wandelen. Het water is erg koud maar dat is juist wel lekker. Jada begint weer te gillen van plezier. We doen haar de waterschoentjes aan en ze loopt een klein stukje met ons mee;

diepte inschatten is voor haar natuurlijk nog heel moeilijk waardoor ze een plons maakt; ze giert het uit! Stoer vrouwtje hoor! Wat heeft ze een plezier!

Iets verder op is het Coconino National Forest waar je de auto kunt parkeren en van alles kunt doen zoals hiken, fietsen, picknicken, vissen of gewoon lekker rustig de beek in kunt.

Als we nog een keer terug gaan naar deze plek dan ga is beslist mijn best doen om een plaatsje te krijgen in het Forest Houses Resort; deze ligt aan de Oak Creek midden in het bos en het ruikt er heerlijk naar Kerstmis! Nou ja, de dennenbomen die er bij horen dan.

In de auto valt Jada lekker in slaap. Net voor de Grand Canyon, in Williams, wordt ze wakker. Ik kan me herinneren dat ik 11 jaar geleden met mijn Irene en mijn ouders gegeten heb bij Rod's Steakhouse, Doug en ik besluiten om hier maar te gaan lunchen, oftewel voor een volle maaltijd te gaan, dan eten we vanavond wel iets lichts.

De papieren menukaarten zijn in de vorm van een stier en Jada boehhoet er flink op los. Uiteraard overleeft de menukaart het niet en zo heeft ze binnen 5 minuten 2 koeien! De ober komt ons vertellen dat ze erg prijzig zijn; laat ik er nou net 1 in mijn tas hebben gestopt voor in het plakboek, oeps! Nou ja, ik haal hem er nu ook niet meer uit, we geven hem wel een goede tip (als hij aardig blijft in elk geval).

Even later staan we vlak voor de ingang van de Grand Canyon; ineens ontstaat er plots een lange file. Een onrustige hamburger-eter , compleet met cowboyhoed, stapt zijn auto uit en loopt naar voren. Even later komt hij terug en vertelt in howdie-amerikaans aan elke auto die hij passeert (en alle auto's achter hem) dat de Vice-President, who-ever that may be, naar het vliegveld gaat en daarom alles is afgezet. Och och wat voelt deze beste man zich belangrijk!! Toch vind ik het stiekem wel fijn te weten waarom we stil staan. In de tussentijd typ ik verder...

We beginnen weer te rijden en nog geen 3 minuten later zijn we aangekomen bij ons hotel Best Western Squire Inn Grand Canyon. Het ziet er allemaal fantastisch uit. Niets bleek minder waar: op onze kamer stond een double-bed, ik dacht; dat is vast een europees tweepersoonsbed, nou niet dus! Een double-bed is een twijfelaar. Kon ook niet anders want de kamer was misschien een keer 6 x 6 en dat voor de hoofdprijs!

We waren lekker op tijd en besloten vandaag de Hermits Rest Route (west-kant van de South-Rim) te doen. We parkeren de auto op de parkeerplaats en nemen de gratis shuttlebus die je langs alle uitkijkpunten van de route brengt. Je kunt op- en afstappen wanneer je wilt. Douglas draagt Jada in de babydrager, hetgeen blijkbaar apart is want iedereen staart ons aan en zegt: 'Wow!, that's a great way of hiking'.

De buschauffeur betitelt haar tot little Junior Ranger en vanaf dat moment is het dus geen Jada meer maar; 'Hey, little Junior Ranger'!Uiteraard kan Doug dat heel goed met zo'n zwaar irritant amerikaans accent...pffffff.......En ze luistert er ook nog eens naar..

Van wat ik mij van 11 jaar geleden kon herinneren is de Grand Canyon niet zo indrukwekkend. Nu vraag ik mij af wat ik eigenlijk gezien heb destijds want hij is echt verbluffend! Mijn mond valt er van open en Douglas is al een tijdje stil... Wat een geweldige vergezichten:

we lopen naar het einde van de vieuwpoints en het lijkt alsof we er midden in staan.

We zijn zo enthousiast dat we niet de shuttlebus nemen naar het volgende uitkijkpunt maar dat we gaan lopen; een bijzondere ervaring op zich, we voelen ons even echte hikers, maar dan op slippers en met een rokje aan haha. Jada wordt helemaal happy wanneer ze de kleine hagedisjes ziet kruipen. We lijken deze reis de buien achterna te reizen want ook hier heeft het de afgelopen dagen geregend: vandaag is het een prachtige zonnige dag. 4 uur later is de avond gevallen en gaan we terug naar ons hotel: we hebben weer een geweldige dag gehad.

Wat de kamer betreft: eenmaal in bed viel het niet tegen; het was net alsof je voor het eerst bij je vriendje mag slapen en hij telkens tegen je fluistert: 'Hey, kun je nog heeeeel iets opschuiven?', een warme herinnering! De matras was heerlijk! Probleem(pje) opgelost!

Hier zou het echter niet bij blijven want de airco bleek niet goed te werken; het leek wel een kleine broeikas. Hier ging ik dus niet mee akkoord! Heel apart, maar ik had er ook wel een beetje lol aan. Ik heb de front-desk 3 keer gebeld en 3 keer is er iemand van de technische dienst geweest: die vrouw was zo dik dat ze stond te hijgen als een paard omdat ze telkens de trap op moest om bij onze kamer te komen. Douglas was intussen al in slaap gevallen toen ze mij vertelde dat ze hem niet kon repareren en dat dit probleem bekend was bij deze kamer. Toen werd ik wel een beetje giftig, op het hotel dan: wel de hoofdprijs vragen maar er niet voor zorgen dat alles werkt. De supervisor vertelde mij dat ik het morgenvroeg moest melden aan de manager, zodat ik misschien een refund zou krijgen. Dus dat zien we morgenvroeg wel weer, ik ga nu eerst lekker slapen, net als mijn lieve pinda en mijn kleine kroepoekje... Morgen gaan we de andere kant van de Grand Canyon bekijken, de zogeheten Desert-Vieuw Drive. Wanneer deze net zo mooi s als vandaag belooft het weer een mooie dag te worden....

Palm Springs naar Sedona

Om 3 uur in de ochtend waren we klaar wakker. In Nederland is het nu 12uur ‘s middags. Even denk ik aan mijn collega's die al 4 uur aan het werk zijn. Niet veel later vallen we toch weer in slaap. Om 6 uur is ook Jada klaar wakker en gaan we op weg naar Sedona AZ. Dit wordt een lage zit....

Een lange, en een saaie, in hoeverre de rit saai kan zijn in dit prachtige landschap. Voor ons als verwende toeristen toch iets te lang dezelfde scenery. Ik heb er dus goed aan gedaan om de planning zo te maken dat we hier de deuren van de auto sluiten en gewoon gas geven. Na maximaal een uurtje in de auto valt Jada altijd in slaap, we spraken dus af om pas te gaan ontbijten wanneer zij wakker zou worden.

Precies op een punt waar een Denny's stond werd ze wakker. Douglas ontbeet met een steak en Jada en ik hielden het bij een broodje en een beetje yoghurt. Toen we weer in de auto wilden stappen stribbelde Jada tegen; ze wist al wat er komen ging... Schreeuwen, overstrekken, schoppen en slaan was het gevolg. Dit klusje moest Douglas maar opknappen! Toen ik het Tuppaware bakje tevoorschijn haalde werd ze rustig. Want, een Tuppaware betekent: druifjes!! En druifjes, daar is Jada dol op.

Pfff dat was een geluk. Weer op volle toer vooruit. Een uurtje voor we in Sedona aankwamen werd de omgeving weer diverser en reden we door kleine pittoreske spookstadjes. Achterin hoorden we telkens: 'O, O!' en 'Daa, Daa!', ze vond het fantastisch dat er weer veel dingen te zien waren. De geluiden werden afgewisseld met 'Woef, Woef!' en 'Kukelekuu, Kukelekuu!'. Wat een schatje is het toch, onze kleine farmer.

Hartstikke moe was daar dan eindelijk ons hotel. Midden in Sedona aan de hoofdweg hadden we via Priceline geboekt bij de Days Inn Sedona. Althans dat dacht ik. De Front-desk-boy kon onze reservering niet vinden; niet op Ling, niet op Gils, uiteindelijk op Mariska. De reden dat hij hem niet kon vinden was omdat ik geboekt had voor 26 augustus in plaats van 26 juli! Nee, niet nu! We waren zo moe en wilden heel graag een duik nemen in het zwembad dat ons al riep! Snel startte ik mijn laptop om te kijken of ik de reservering nog kon veranderen. Aaaaargghh: your reservation can't be cancelled! Tuurlijk, dat wist ik eigenlijk ook wel; ik herinner me ineens dat we een flinke korting kregen wanneer we een non-refundable kamer zouden boeken: ons bint zuunig. En nu? Het is ook nog eens hoogseizoen hier. Zielig kijken dan maar, en vertellen dat dit onze Honeymoon is (maak ik het in ieder geval nog 1 keer mee in mijn leven), misschien lukt het ook deze keer. Je moet toch al het voordeel halen uit het vrouw zijn....

Yessss!!!! De front-desk-boy belde zelf met Priceline (30 minuten!) en heeft de kamer bij hen gecancelled. We kregen de kamer zelfs voor dezelfde prijs bij hem. En alsof dit nog niet genoeg was, zorgde hij ook nog eens voor de beste kamer met het mooiste uitzicht op de Red Rocks, beter kon niet! Snel de koffers in de kamer droppen en de zwemkleding aan. Jada begon te gillen van plezier, daar doe je het uiteindelijk toch allemaal voor. Na een tijdje in het zwembad en de Jacuzzi gedobberd te hebben, zijn we een restaurantje op gaan zoeken. Een paar meter verderop zat Relics, een Steakhouse waar we heerlijk hebben gegeten. Het personeel zag eruit als een stel seriemoordenaars die niet zo blij waren met de komst van onze kleine entertainer maar daar smaakte het niet minder om. Op de kamer hebben we nog even ge-internet (is hier overal gratis en wireless) en heb ik mijn reisverslag bijgewerkt waarna we heerlijk in slaap zijn gevallen....